วันอาทิตย์ที่ 6 มีนาคม พ.ศ. 2559

กาพย์พระมาลัย (ภาคพระศรีอารย์) ตอนที่ ๑๓



กาพย์ร่ายไม้ ๓๒

เมื่อนั้นฝูงสัตว์                        ทั่วทั้งสากล
บีมิรู้เหตุผล                                อันจักมรณา
จึงอยู่ลืมตน                               ประมาทนักหนา
จำศีลภาวนา                              บ่มิได้ทำเลย ฯ
๐ ว่าเราเป็นสุข                          สนุกชมเชย
เราทั้งหลายเอ๋ย                        ทำบุญเยียใด
แต่นั้นอายุ                                 จึงถอยลงไป
ถอยจากอสงไขย                       น้อยไปทุกวัน ฯ
๐ ฝูงคนทั้งหลาย                       เจรจาว่ากัน
มิรู้ถึงธรรม์                                  มีใจสงสัย
ว่ามิตายนั้น                                มันเป็นฉันใด
ชื่อว่าความไข้                            ฉันใดเล่านา ฯ
๐ ฉันใดชื่อทุกข์                         บังเกิดมีมา
ทั้งพยาธิ์มรณา                           จะใคร่พบเห็น
ชื่อว่าบ่มิเที่ยง                            เราบ่ห่อนได้เป็น
บ่อห่อนรู้เห็น                             ความไข้ความตาย ฯ
๐ ในเมื่อฝูงคน                           สืมีตนมากมาย
เจ็บไข้จึงตาย                             พลัดพรากจากกัน
แต่นั้นอายุ                                  ถอยไปทุกวัน
เพราะใจอาธรรม์                        ประมาทมิดี ฯ
๐ ถอยถดลดไป                         ยังแสนโกฎิปี
ถอยลงยังมี                                เก้าหมื่นประมาน
ถอยจากเก้าหมื่น                       คลายลงบ่มินาน
ไปหยุดถึงกาล                           แปดหมื่นมั่นคง ฯ
๐ เมื่อนั้นพระศรี                         ไมตรีผู้ยง
ท่านจึงเสด็จลง                          โปรดสัตว์ทั้งหลาย
ท่านสอนหมู่สัตว์                        ตามอรรถภิปราย
ให้สัตว์ทั้งหลาย                         พ้นบ่วงมานไป ฯ
๐ ฝูงสัตว์ทั้งหลาย                     พ้นจากทกข์ภัย
ชื่นชมดดีใจ                               ทั่วทั้งโลกา
จะให้เสวยสุข                            ดุจดั่งเทวา
ฟังธรรมเทศนา                          ของพระไมตรี ฯ ฉัน ฯ 

*ฉัน   เข้าใจว่าเป็นการบอกเพลงบรรเลงปี่พาทย์เมื่อสวดจบตอน            

1 ความคิดเห็น: