ภาคสวรรค์
กาพย์ร่ายไม้ ๓๒
๐ เมื่อเช้าวันหนึ่ง พระเถรมาลัย
จึงเสด็จเข้าไป เที่ยวภิกขาจร
มีมือถือบาตร คลุมผ้าจีวร
เดินด้วยสังวร ได้แล้วคลาไคล ฯ
๐ ยังมีชายหนึ่ง เป็นคนเข็ญใจ
เก็บฟืนหักไม้ เลี้ยงพระมารดา
ลงไปสู่สระ เพื่อจะเก็บผักมา
เลี้ยงพระมารดา ยามยากทรพล ฯ
๐ ชายนั้นอาบน้ำ ชำระกายตน
เห็นดอกอุบล แปดดอกโสภา
ชายนั้นจึงเก็บ เอาดอกบัวมา
ด้วยใจศรัทธา ชื่นชมดีใจ ฯ
๐ ชายน้ันคร้ันเห็น พระเถรมาลัย
เดินมาแต่ไกล สำรวมอินทรีย์
ทอดตาชั่วแอก เห็นงามมีศรี
มีฤทธิ์พิถี ด้วยฌานผ่องใส ฯ
๐ ชายนั้นยินดี เปรมปรีดิ์ในใจ
จึงเดินเข้าไป ด้วยใจกุศล
เคารพจบถวาย ดอกไม้อุบล
ด้วยใจกุศล แก่พระมาลัย ฯ
๐ ชายน้ันจึงต้ัง ปณิธานไป
นึกแต่ในใจ ข้าขอปรารถนา
จะเอาอันใด ชายนั้นจินดา
จึงกล่าวคาถา ต้ังปณิธาน ฯ
๐ เดชะข้าถวาย ดอกไม้เป็นทาน
ข้าเกิดในสถาน ที่ใดทิศใด
แม้นได้หมื่นชาติ แสนชาติไปไกล
ชื่อว่าเข็ญใจ อย่าได้เกิดมี ฯ
๐ พระเถรมาลัย รับไว้ด้วยดี
ดอกบัวมีศรี จากชายนั้นมา
แล้วจึงกระทำ อนุโมทนา
จึงสวดคาถา ให้จำเริญบุญ ฯ เชิด
คำว่า เชิด เข้าใจว่าบอกการบรรเลงเพลงปี่พาทย์เมื่อสวดจบตอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น